Je krijgt hem niet cadeau...

Zondag 20 juni 2010 vond dus de eerste editie van de Veluwezoom Trail plaats. Een trail door een mooi stukje Nederland inclusief(!) hoogtelijnen. Jawel, ook óns klein en plat kikkerlandje kent relief. Met ruim 500 m klimmen en 500 m afdalen (volgens mijn Garmin) krijg je hem niet cadeau.


De laatste tijd kan ik niet echt roepen dat ik mijzelf optimaal voorbereid voor een loopevenement of een lange duurloop. Dit is de 4e keer dit jaar dat ik een week voor een loop slecht eet, weinig slaap en veel... uuhh feest zeg maar. Afgelopen week was echt te beroerd voor woorden. Donderdag had ik een personeelsfeestje met allerlei ludieke dingen doen, zoals gladiatorengames, bungeerun, zaklopen met z'n vieren, soort van Wipeout en dat soort ongein. Alleen dat is al gegarandeerd spierpijn krijgen de volgende dag. 's Avonds was er ook een barbecue met de nodige alcoholische consumpties. Vrijdag zijn we op visite geweest bij familie, daar ook aan de bier en toen werd het ook zomaar half vier 's nachts. Zaterdag hadden we nog een verjaardag en ach, toen bleef dat biertje ook niet staan. Uiteindelijk in drie avonden tijd misschien wel een krat gehad. Pfff lekker verantwoord... Oh en half drie lag in er pas in op zaterdagavond.

TTRRRIIIIINNNNGGG... 'Hey Pieter, goeiemorgen... WHAAA!!! Is het al half zeven???' Half aangekleed rende ik de trap af om Pieter binnen te laten. Verdorie! Gewoon door de wekker heen geslapen. Dat gebeurt mij zelden. Terwijl ik Pieter een Nespresso aanbood om voor mijn gevoel toch iets te compenseren, pakte ik zo snel mogelijk mijn spullen bij elkaar en waren we dertig minuten later onderweg naar Laag Soeren.

Een half uur voor de start reden we het campingterrein op. Al gauw liepen we Martine, Ingrid en Léonie tegen het lijf. Maar we moesten ff tempo maken om onze startnummers op te halen. Whaaa, nog tien minuten en we moeten nog omkleden. Na een crashmove, hopende alles bij ons te hebben stonden we aan de start. Gelukkig was er nog tijd voor een foto.

vlnr Jeffrey, Martine, John, Pieter en ik.

Na de start was het gelijk klimmen geblazen. Sommige stukken waren verstandiger om te wandelen. Na een paar km's had ik al het gevoel dat het niet mijn dag was. Drie dagen feesten en geen sportvoeding voor onderweg zijn niet de juiste ingrediënten van een goede voorbereiding. Ergens rond de 15 km haalt Léonie mij in en roept, 'Je wordt ingehaald door twee dames, Ritch!' En ze passeert mij samen met Gerry  aan haar zij. Ik haak stilletjes aan.

De tien km's erna hebben de dames het over van alles en nogwat. Alsof ze een boswandeling maken. Nog steeds ben ik stil. Energie sparen roep ik tegen mijzelf. In de verte zie ik een geel t-shirt lopen die steeds kleiner wordt. Het is Pieter die ontzettend in vorm is. Ik doe mijn best om bij Léonie te blijven en ik 'red' het tot aan de eerste verzorgingspost op 24 km. Snel wil ik mijn Camelbak bijvullen, wat sportdrank drinken, een banaan in mijn gezicht stoppen en omdraaien om verder te lopen, maar in mijn ooghoek zie ik Léonie al de bocht om gaan. Daar gaat ze dan met een honderd meter voorsprong. En ook Léonie zie ik snel verdwijnen in het terrein. De km's erna werd ik getrakteerd op vals plat. Rond de dertig kwam ik de eerste toppers alweer tegen. Sommige waren nog frisser als ik. Pfff.

In de verte hoorde ik de snelweg al. Bij het viaduct kwam ik Gert tegen die nog een stukje met mij mee liep. Hij stond te wachten op John. Gert zou de laatste 20 km met John meelopen. Vervolgens liep je een lus van 6 km door het Deelerwoud. Een gedeelte waar bijna niemand komt, want de klapdeur incl wildrooster bij de ingang van het Deelerwoud zegt al genoeg. De zes km's die erna kwamen deed mijn verwachting bevestigen. Een stukje ongerepte natuur kon mij toch nog een beetje opvrolijken.

Af en toe omkijkend zag ik twee witte t-shirts op mij afkomen. Ik wist dat het Martine en Ingrid waren. Rond de veertig km wandelden we een stukje met z'n drieën. 'Hoe gaat het?' vraagt Martine en ik mompel wat. Vooral nadat ze roept dat ze er wel klaar mee is pept mij een beetje op. Een minuut later gingen de dames weer verder en liepen van mij weg.

De laatste 5 km werd ik vergezeld door een loper die snel bij mij opsloot. Hij haalde mij niet in en bleef achter mij lopen. We waren beiden stil. Beiden liepen we in onze eigen bubbel. Maar na een tijdje naast elkaar lopend, brak het ijs. 'We krijgen hem niet cadeau...', zei de loper. 'Inderdaad...', antwoordde ik. En ik begon te wandelen voor de zoveelste keer.

Na wat bochtenwerk zag ik dan eindelijk de finish. Links daarvan stonden Pieter, Martine, Ingrid, Léonie, Gert,  John en zijn vrouw. Met klapgeluiden op de achtergrond liep ik onder de finish door en sloot dit ruim 51 km avontuur af met 5 uur 47 nogwat.

Een ontzettende mooie loop, waar ik vooral moest afzien. Afzien vanwege het terrein, maar vooral vanwege mijn slechte voorbereiding. Iets wat ik nooit meer ga doen. Het was vooral een grote les. Maar de loop zelf is zéker voor herhaling vatbaar.