Ardennes Mega Spierpijn

Na een verschrikkelijke geweldige dag tijdens de Veluwezoomtrail stond een kleine twee weekjes later dit avontuur op het programma. Als drie van de volgens mij zes Nederlandse deelnemers reden Léonie, Richard en ik naar de Belgische Ardennen om mee te doen aan de Ardennes Mega Trail.
Niet alleen op de trails was het een avontuur. Tijdens de heen en terugreis zorgde Léonie ook voor wat entertainment onderweg. Voetbal kijken in een cafeetje of in het huisje was de planning, maar uiteindelijk werd dat ergens in een Tokkiewijk met wat New Kids. Léonie vond het nodig om haar toekomstige auto van dichtbij te bekijken. Boem! En dan kon overigens wel anderhalf uur lang! Want mademoiselle van de Golf was niet zo van het snelle.

Schokkend hoorde we op de radio dat NL achter stond met 1-0... Ze waren toch net begonnen met voetballen?? Maar nadat de politie ter plekke was duurde het niet lang meer voordat het 1-1 werd.

GOOAAALLLL   1-1

 Niet lang erna konden we dan eindelijk vertrekken naar ons huisje nabij Dinant. Maar het ontvangst viel weg tijdens het rijden. Om de wedstrijd af te 'luisteren' zochten we een hoger gelegen locatie op. En het liefst ook in de schaduw.

Whoohoooo! Naar de halve finale!

AAARRRGHHH... De wekker om 02:00 dwingt me uit mijn nest te gaan. Een lange nacht is anders. Wie verzint zoiets? Een kop koffie erbij doet toch wel wonderen en een half uur later zitten we alweer in de auto onderweg naar Les Hautes Rivières. Een rit door spookstadjes was het decor van de nacht. Geen of nauwelijks straatverlichting en smalle wegen met bermen waar je liever niet in terecht wil komen hield ons wakker. Gelukkig hadden we de route al bij daglicht gereden. Dat scheelde enorm.

Ontbijt

Het ontbijt bij het startpunt was lekker variërend. Je kon kiezen tussen een stokbroodje met jam of niets. Lekker makkelijk dus. We keken rond in de zaal en de ene trailrunner was nog spannender gekleed als de andere. Met of zonder kousen, trailstokken, bandana's, buffs, ondersteunende tights, diverse soorten schoenen etc. Volgens mij hebben we de hele trailcollectie van Salomon wel voorbij zien komen.

Fris bij de start

En daar ga je dan om 05:00. Met een rugzak boven de 7 kilo met vanalles en nogwat om jezelf maar inzetbaar te houden, een hoofdlamp en geleende stokken ging je van start. Hup de bocht om en daar was je al getuige van de eerste beklimming. Vervolgens natuurlijk een afdaling. Toen weer omhoog en weer omlaag en weer omhoog en weer omlaag. Ik vreesde voor weinig vlakke stukken waar je gewoon lekker kon rennen. Afdalen ging mij prima af. Ik rolde nog net niet naar beneden.






Bij de eerste verzorgingspost op ± 15 km en meer als twee uur later, kwam ik Richard weer tegen. Vanaf dat moment zijn we samen gebleven. Onderweg werd het steeds warmer, kwamen er steeds meer vliegen om je hoofd vliegen en verloor je ontzettend veel vocht. Stond je stil, dan gingen die klotebeesten overal op je zitten. Diegene die steekvliegen heeft uitgevonden is er ook niet rijk mee geworden.

Eigenlijk tot op het 40 km punt was het goed te doen met je Jan Kaas voorkomen en weinig heuveltraining ervaring. Maar na die verzorgingspost stonden we algauw oog in oog met een helling waar je gewoonweg armen en benen tekort had om omhoog te komen. Ergens daarna begon het ontzettend te onweren en ik vroeg mij af of mijn iPhone en de geleende fotocamera van de buren het wel ging overleven. Was je al niet doorweekt van het zweet, dan was het wel door de regen die met emmers uit de hemel kwam vallen.

Tussen 40 en 60 km hebben Richard en ik het rustig aan gedaan en veel tijd verloren. Inmiddels waren we al bijna 8 uur aan het sporten. Het doel bleef uitlopen. Ergens op het 60 km punt stond Léonie en Marcel ons toe te juichen. Léonie was 20 km terug uitgestapt, omdat ze er helemaal klaar mee was. We hadden nog 20 km te gaan.

Ergens...

De laatste 20 km ging goed. We hebben ontzettend veel goedgemaakt het laatste stuk. Er was zelfs nog energie over om een aantal trailrunners in te halen. Bij de laatste 5 km werd je nog eens getrakteerd op een technisch moeilijk stukje klimmen en afdalen (x4). Ik was er eigenlijk best klaar mee. Op sommige stukken van de route hoefde je geen misstap te maken of je ligt direct honderd meter lager. Wel hoorde je op de achtergrond de finish al, maar gevoelsmatig kwam je niet dichterbij. Zo'n 400 meter voor de finish stond er alleen nog een stukje rivier op het menu en dat was op zich geen verkeerd iets. Aan de overkant stonden Léonie en Marcel weer om ons aan te moedigen. Na de oversteek ving Léonie ons op en samen met z'n drieën dribbelden we richting de finish. De langste run die ik ooit gemaakt heb. Uiteindelijk 81,6 km in 16 uur en 4 min. Na de finish was de bedoeling dat ik gelijk een recoveryshake zou maken, maar daar had ik zelfs geen puf meer voor. Na het douchen vergreep ik mij gelijk aan een biertje en de warme maaltijd van de organisatie.

Tot slot:

Achteraf een fantastische trail. Ontzettend zwaar en heftig. Misschien te lang als je net komt kijken op de trails. Een energiekwestie. F*cking spierpijn to the max, maar bovendien gewoon een leuk weekend gehad en zeker voor herhaling vatbaar.