Ik zie wel waar het schip strandt

TEXEL - 2e Paasdag. Om 02:30 klonk de wekker van Richard, of was het nou die van Léonie? Anyway... Ik had toch geen oog dicht gedaan. Was het dan toch de spanning? Of omdat ik niet gewend ben om in een stapelbed te slapen. Zo begon mijn dag in het Stayokay hotel in Den Burg.

Van slapen kwam het niet meer. Proberen te slapen terwijl er op de achtergrond ongeveer tien bidons worden gevuld en geschud lukt niet echt. Gelukkig kon ik nog drie uurtjes pakken nadat ik samen met Pieter, Martine en Ingrid de 120km toppers hebben uitgezwaaid. Hun start was om 04:35...

De start van de 60km was om 10:35. De opstart was een beetje haastig, omdat de geplande bus vanaf het hotel waar wij sliepen niet kwam opdagen. Gelukkig bracht een man van de organisatie ons met zijn auto naar het startpunt. Een kwartier voor de start kwamen Martine, Ingrid en ik aan bij het wedstrijdsecretariaat om onze startnummers op te halen. Snel bidons afgeven, handjes schudden met de vele bekenden, startnummer opspelden en klaarstaan in het startvak. Op het genieten na ging ik zonder enig plan van start. Ik zie wel waar het schip zou stranden.

Na de eerste verzorgingspost op 5 km liepen we richting het strand. Wat een droge, mulle bende. En het geluk was dat het ook nog eens hoogtij was... Ik koos voor de weg van de minste weerstand en liep in de branding. Waar ik andere lopers de golven zag ontwijken of door het mulle zand zag lopen, liep ik over de contouren van het natte strand. Het voordeel van de Nike Free Run is als ze nat worden niet zwaar aanvoelen en dat ook weer snel droog zijn. Af en toe sprong ik over een zandkasteeltje heen, maar dit was voor mij de snelste weg. Voor een non-beach runner had ik dit spelletje snel door om tempo te behouden zonder jezelf op te blazen.

Tweede stuk strand overleefd (foto: Ans)

Na ongeveer tien of elf km strandervaring (verdeeld over twee stukken) rijker en een aantal verharde/onverharde paadjes door de duinen vond ik het wel welletjes en was het na 35 km alleen nog maar verhard. Vanaf het 40 km punt besloot ik een beetje te gaan versnellen met gemiddelden onder de 5'30 per km. Ik begon lopers in te halen en vroeg mij af of dit wel verstandig was met weinig tegenwind en deze temperaturen. Het voelde wel goed en ik zie wel waar het schip zou stranden. Ik keek op mijn Garmin en begon te rekenen onderweg. Een tijd onder de 6 uur was mogelijk.

De laatste loodjes waren in zicht. Traditioneel gezien weer de zwaarste 5 km's. Het tempo daalde en ik gaf toe aan de vermoeidheid. Misschien omdat ik onder de 6 uur finishen wel een voldoende vond. Ik had wat minuten over en begon langzamer te lopen richting de eindstreep.

De laatste 5? (foto: Bjorn)

Ik ben zeer tevreden over mijn eindtijd van 5:57:39 (officieel). Het strand, de duinen en de hitte maakte het een zware dag. En toch was het genieten. Genieten van de mooie omgeving, de enthousiaste supporters, de vier Texelse Skuumkoppes op de avond ervoor en eentje na de wedstrijd, de Pastaparty. Maar het mooiste was toch Léonie en Richard zien finishen na TWEE rondjes Texel. Ooit ga ik ook twee rondjes lopen...

61,4 km in 5:57:12 volgens Garmin (foto Pieter)