Elfsteeddiedas: Een barre tocht PART 2

LEEUWARDEN - Na een powernap op de bank en een colaatje weer de puf gevonden om te beginnen aan het tweede deel van het verslag van de Elfsteeddiedas. De eerste dag was het warm. Op de verzorgingspost bij Stiens vertelde Arjen al dat de tweede dag slecht weer zou worden. Dat het zo slecht zou worden had ik niet verwacht. Zoals Richard ooit al eens op twitter gooide; 'Ga ook bij het KNMI werken , geen kennis nodig , roep maar wat komt toch nooit uit 25 gr zou het worden vandaag , koud ik zeg gluhwein...' 

De avond ervoor stond in het teken van eten en massage. Aangezien Richard een fobie heeft voor massages en dry needling, betekende voor Martine, Léonie en mij extra behandeltijd. De benen voelden na bijna 100 km 'redelijk'. In ieder geval geen tekens van aankomende blessures of ongemakken. Hier was ik enorm blij om. Normaal gesproken zou Carmen er niet snel voor kiezen om dry needling toe te passen een dag voor een wedstrijd of evenement, maar bij mij vertrouwde ze het wel. Ik schijn goed om te kunnen gaan met evt bijwerkingen van dry needling (een beetje beurs gevoel op de plek van behandeling). Het slapen daarentegen ging bij mij net als de avond ervoor niet zo soepel. Ik kan altijd slecht in slaap komen als er de volgende dag weer spannende dingen op het programma staan. Hier moet ik in de toekomst iets voor verzinnen. De vrijdagavond sliep ik ook pas om een uurtje of drie, terwijl de wekker al stond ingesteld op half zes.

Richard had de wekker gezet om half zes. Ik stond alweer naast mijn bed alsof ik geen oog dicht had gedaan. Dit keer zonder branderige ogen op een of ander manier. Toen ik met de lift naar beneden ging had ik zo'n voorgevoel dat onze ontbijtpakketjes niet klaar zouden staan in de hal. Ik deed de liftdeur open op de begane grond, deed een stap in de hal en mijn verwachting was waarheid. In totaal liep ik drie rondjes door de hal in de hoop dat ze er toch zouden liggen, maar helaas. In overleg met de anderen hebben we toch besloten om op tijd te gaan vertrekken. Wachten totdat er iemand van het hotel kwam zou teveel tijd kosten. Dat zou nog minimaal een uur langer duren. We vertrokken dus zonder ontbijt. Iets wat ik weleens bewust doe tijdens een duurtraining, maar niet als ik weet dat ik meer als 100 km ga lopen die dag. We vertrokken een kwartier eerder als gepland. Na een startfoto vertrokken we om 06:45 aan onze tweede dag van de Elfsteeddiedas.

Fantastic 4 zonder koffie op...

4 lopers, 4 steden gehad, 111 km te gaan. Het weer zag er veelbelovend uit. Niet te warm, een beetje bewolkt, dus ideaal weer om te lopen. De eerste km's was rustig opstarten. Het lichaam moest nog warm worden. Het ging vervolgens als een trein. Ik was de navigator. Léonie hield de tijd in de gaten. Elk half uur riep ze 'dinnertime!' Martine zorgde voor de foto's onderweg en Richard bleef achteraan lopen (Richard heeft, als hij van de omgeving aan het genieten is, de neiging om te gaan versnellen). Het werd een routine, net als de dag ervoor en ondanks dat we een soort van valse start hadden ging de tijd snel. De gemiddelde tempo was wel lager als de vorige dag. Het was ideaal loopweer en we hoopten dat het zo zou blijven.

17 km later. Vlak voordat we Workum gingen bestormen.

De eerste stad na Bolsward die we passeerden was Workum (17,5km). We zijn hier vergeten om foto's te maken bij het bord. Misschien kwam het ook door de koffie die ik niet had gehad voor vertrek. Ik was dus na 17km niet wakker... Martine heeft nog wel links en rechts foto's gemaakt. Workum was nog niet wakker. Het was ook pas half acht 's ochtends toen we daar doorheen liepen. Pas in Hindeloopen zou ons 'ontbijt' staan. Ik had Gerjanna onderweg laten weten dat we nog geen ontbijt hadden gehad, dus ze zou wat extra dingen meenemen onderweg.

24 km later arriveerden we in Hindeloopen. Het was weer ff goed kijken op de Garmin om niet het verkeerde straatje in te slaan. Op de Garmin is de route aangegeven dmv een dunne lijn. De wegen zie je niet en als de wegen dicht op elkaar staan, moet je goed opletten dat je niet het verkeerde weggetje inloopt. Dat was de dag ervoor ook weleens gebeurd. Uiteindelijk na wat heen en weer bellen met Gerjanna, troffen we elkaar aan bij het Museum van Hindeloopen. Eindelijk konden we na 24 km ons ontbijtje nuttigen. Ik koos voor koffie en een muselireep (hoewel ik ook wel zin had in cola), Léonie voor thee en pannenkoeken, Richard en Martine namen ook wat.

Ontbijt dzv Gerjanna!!!

Na Hindeloopen volgde Stavoren (34km). Maar we liepen net Hindeloopen uit en het weer begon om te slaan. De eerste druppels vielen uit de hemel toen we over de dijkweg liepen. Onderweg naar Stavoren werden we verrast door een Polo, waarvan het leek of de claxon vast zat als je hem indrukt. Het was de moeder van Léonie! Annemarie zou ons tussen 34km en 60 km verzorgen met allerlei lekkernij. Maar we zouden eerst doorlopen tot Stavoren. Ook aangekomen in Stavoren ging het even mis. De parallelweggetjes stonden dicht op elkaar en dat was niet goed te zien op de Garmin. We vonden een afdakje en ik belde Annemarie op of ze ons tegemoet kon rijden. Uiteindelijk stond ze idd goed op de route, alleen wij waren een parallelweg ingelopen. Het regenen hield maar niet op en we waren al doorweekt. We moesten niet lang stilstaan en we besloten om na een refill weer verder te vertrekken.

De km's daaropvolgend waren mentaal. We liepen volop in de elementen met weinig dekkingsmogelijkheden. Alles om ons heen was open. Vanaf het 43 km punt hing er ook donder en bliksem in de lucht. Gelukkig waren we toen al van de dijk af en liepen we door wat kleine gehuchtjes door. Zelf Martine was gestopt met foto's maken, anders ging dat ding kapot. Haar JVC speeltje moet ze nog ontvangen van Running Ronald.

Vlak voor het 48km punt stond Annemarie weer. Iets eerder als verwacht, maar aan de andere kant vond ik het ook niet erg. Verzorgingsposten zijn nooit vervelend om tegen te komen. Hier was het behoorlijk knijpen. Een fits gevolgd door donder deed mij bijna uit mijn vel springen. Het scheelde niet veel. Zo dichtbij heb ik het nog nooit gehoord. We stonden niet lang stil en na de bidons te hebben gevuld zijn we verder gelopen. We waren nog geen km verder gelopen of het kwam met containers uit de lucht vallen. Hier wil je niet verder in lopen. Zelfs mijn handen waren gerimpeld alsof ik al uren in een zwembad heb gelegen.

Ergens rond het 53 km punt keken we elkaar aan en waren we er snel van overtuigd dat dit niet onze dag zou worden. We waren er snel overeen dat we in Sloten zouden stoppen. Verder gaan was niet verantwoord en de lol met dit weer was er wel van af. Wij doen dingen die we leuk vinden en dit was niet meer leuk. Uiteindelijk kwamen we aan in Sloten, waar we Patrick tegenkwamen (hij was er ook tijdens de start). Nog ff een laatste foto maken bij het bord in Sloten en we lieten Elfsteeddiedas voor wat het was...

Not-so-Fantastic 4...

Een uurtje later zijn we bij ons thuis. Bibberend staan we in de woonkamer en springen we een voor een onder de douche om weer mens te worden. De avond vullen we met chips, Westmalle en pizza. Hebben we het over de afgelopen dagen en onze vervolgplannen. Ondanks dat we het niet hebben kunnen afmaken, hebben we er allemaal wel een goed gevoel bij. Het was gewoon een geslaagd weekend met een leuk aantal km's. Natuurlijk is het wel jammer dat het zo is geëindigd, maar het weer weet je ook niet van tevoren. We gaan hem nog wel een keer afmaken op een mooie dag vanuit Sloten. En om alvast antwoord te geven op de vraag of we de Elfsteeddiedas nog een keer gaan lopen? Ik wel, maar dan wel in een keer. Scheelt ook weer een ontbijt... Elfsteeddiedas heeft bewezen dat het twee uitersten heeft. Een ontzettende warme dag en een ontzettende natte dag. Dit weekend blijft mij voor altijd bij. Niet alleen de tocht zelf, maar vooral de Fantastic 4 leden. Niet omdat wij willen uitstralen dat wij alleskunners en onsterfelijk zijn, maar omdat wij op onze eigen manier het uiterste uit onszelf halen, zonder onszelf te vergelijken met anderen. En dat zou iedereen eigenlijk moeten doen. Wees gewoon jezelf. Dan ben je al gek genoeg.