Decor

LEEUWARDEN - De sleutel van de voordeur ligt nog bij de buren, omdat ze vaak onze kat eten geven als wij niet thuis zijn. Als ik ga lopen ga ik altijd via de voordeur en neem ik alleen die losse sleutel mee, maar vandaag niet. Dan ga ik maar via de achterdeur eruit en verstop ik die bos sleutels wel ergens in de tuin. Dan hoeven de overburen ook niet meer te zien dat ik (weer) moet gaan lopen. Einde van de straat sla ik rechtsaf en merk al snel dat de automatische piloot in werking treedt. Cruise control, comfort zone, geef het maar een naam. Het gaat vanzelf.


De eerste de beste brug die ik tegenkom, springt vlak voor mijn neus open. Het is mooi weer en dat is te merken aan de hoeveelheid boten. Mooi zo'n ding. Maar niet voor mij besteed. Had ik maar een vak moeten studeren ofzo. De slagbomen gaan weer open en ik loop verder. Voor de zoveelste keer langs het Elfstedentocht beeld. Over een paar weken eindigen we hier. Maar dan met 208 km in de benen. Nu in twee dagen. Ooit een keer in één dag. Dromerig loop ik door.

Ik loop richting Marssum en zie nog een loper. Zo'n tweehonderd meter voor mij. Hij loopt ook richting Marssum. Deze afstand blijft gedurende tien minuten. Mooi tempo denk ik. Niet te hard en niet te zacht. Ik loop op gevoel en kijk niet te veel op mijn Garmin. Soms heb ik het idee dat ik teveel op dat ding kijk. Het gevoel dat ik er afhankelijk van ben druk ik weg. En druk dus letterlijk ook het knopje in om een ander scherm in beeld te krijgen. Iets met alleen maar een tijd.

Het decor is veranderd. Anders, maar wel herkenbaar. Bloeiende bloemen, groene bomen, tuinierende mensen, kinderen die op straat spelen (en je nat spuiten met waterpistolen). Ik loop langs een weiland wat in de winter een ijsbaan is. Grappig. Een weiland met lantaarnpalen erin. Waar je in de winter dwars door het decor heen kon kijken, is het nu versierd met zomerse taferelen. Uit mijn iPod kinkt voornamelijk '70 en '80 rock. Mijn favoriet. Ook al lag ik die tijd nog ik de luiers. Grappig dat ik dat soort muziek het mooist vind. Intussen probeer ik mij de kinderfoto's te herinneren. Dromerig loop ik verder en schrik van een tractor die mij inhaalt.

De Zwette

Intussen loop ik langs de Zwette. De vaart die Leeuwarden en Sneek met elkaar verbindt en onderdeel is van de Elfstedentocht. Uiteraard zie ik weinig schaatsers. Dat was een paar maanden terug. Nu zie ik voornamelijk vissers en bootjes. Vaak loop ik hier tegen de wind in. Vandaag eens een keer niet. Ik kijk om mij heen en zie een verstopte visser tussen het riet zitten. We kijken elkaar aan en knikken allebei groetend naar elkaar. Hij denkt mooi weer om te vissen en ik denk mooi weer om te lopen, denk ik...

Daar waar ik 'normaal' gesproken linksaf sla. Steek ik de weg over en loop rechtdoor. Richting Wirdum en Swichum. Twee authentieke Friese dorpjes zuid van Leeuwarden. Intussen wordt het al warmer. Hoe slechter de omstandigheden, hoe meer motivatie ik hieruit kan halen. Het is de warmste dag van deze week. De ultraloop in Hank is afgelast ivm het weer. Onzin. Lopen doe je toch echt wel zelf. Dat gelul ook altijd over té warm en té glad, sneeuw en weet ik het allemaal. Frustrerend gewoon. Met onbegrip loop ik door.

Intussen loop ik in mijn laatste uur en heb de afgelopen drie uur alleen gelopen op water. Dit was ook het plan. Geen gelletjes of ander dingen voor onderweg. Puur op eigen kracht trainen. Mentaal vooral. Want daar moet ook in getraind worden. En het warme weer doet er nog eens een schepje bovenop. Na 3,5 uur merk ik het omslagpunt. Ik ben moe. Nu begint pas de echte training. Het gaat niet allemaal meer vanzelf, maar het tempo kan ik vasthouden. Na iets langer als vier uur lopen en 43km verder kom ik thuis aan. Ik vis de sleutels uit de tuin, open de achterdeur en trakteer mijzelf op een glaasje Roosvicee. Ik plof neer op de tuinmeubel en geniet nog een beetje na van de afgelopen uren. Een gratis marathon in een prachtig zomers Fries decor.