Knie

LEEUWARDEN - Medio maart begon er iets op te spelen in mijn linkerknieholte. Ik kon niet echt beschrijven wat het was. Het voelde niet aan als spierpijn. En als er aan je gevraagd wordt hoe het gaat, antwoord je meestal; 'Ja, hoor! Het gaat prima!' We zullen nooit snel roepen dat het wat minder gaat. Zo denkt een loper niet.


Het voelde niet aan als spierpijn. En ook niet als een overbelasting, voor zover je dat zelf kan bepalen. Een weekje minder km's gelopen. Hmmm, klachten blijven. Vervolgens tien dagen niet lopen. Ook niks. Toen op internet kijken. Ik toets in: "pijn knieholte hardlopen". Ik lees wat verhalen en al snel klap ik de Macbook dicht. Alleen maar ellende. Internet is een bron van waarheden en volslagen idiote verhalen waar je alleen maar bang van wordt. Als ik internet moet geloven zou ik nooit meer kunnen lopen.

Ik besluit een afspraak te maken met de arts. Ook hij kan het niet vinden als ik mijn verhaal begin te vertellen. Ik moet op tafel liggen en hij begint te trekken en te voelen aan mijn knie. Er komen geen vreemde dingen naar voren. Alle banden en gewrichten voelen goed en de pijn kan niet worden opgewekt. De arts overlegt met mij en de vervolgstap is doorverwijzing naar de orthopeed.

Die maandag erop sta ik in het ziekenhuis in Leeuwarden. Ik volg de bordjes in het ziekenhuis naar de afdeling orthopedie, meld mij bij de assistent en daar krijg ik gelijk te horen dat ik eerst naar de röntgenafdeling mag om foto's te maken. Na het maken van de foto's van mijn knie en een half uur later sta ik weer bij de orthopedie-afdeling en in mag plaatsnemen in de wachtruimte. In de wachtruimte is het druk en ik kijk om mij heen en zie iets van tien andere mensen. Ik vraag mij af wat zij hier doen en ik weet zeker dat zij dat ook van mij denken.

Na vijf minuten word ik opgehaald. Dat is snel. Ik heb weleens anders meegemaakt. Vervolgens kom ik aan in de behandelkamer en de assistent laat mij daar achter. 'De dokter komt er zo aan,' zegt ze en ze loopt weer richting de balie. De dokter komt binnen en ik vertel mijn verhaal. Hij doet dezelfde testen met mijn knie en ook naar aanleiding van de röntgenfoto's kan hij niets vinden. Wat er nog overblijft als laatste optie is een MRI. Dat klinkt wel heel ernstig allemaal, maar de arts en ikzelf willen alles uitsluiten. Bij de balie krijg ik een foldertje mee over de MRI en ik zou de afspraak voor het maken van een MRI thuisgestuurd krijgen. Wel werd er alvast een afspraak gemaakt voor het bespreken van de uitslag.

Uiteindelijk kon ik er een week later terecht om een MRI te maken. Ik heb nog nooit in zo'n ding gelegen. Ik wil ook niet weten wat dat allemaal kost. De assistent legde alles uit. Wat ik moest doen en wat er allemaal gebeurde. 'Het maakt wel een kabaal, hoor. Daarom krijg je een hoofdtelefoon op met muziek,' zei de assistent. De scan duurde bij elkaar ongeveer twintig minuten. Een hoop kabaal en het enige wat ik moest doen was stilliggen. Ik luisterde meer naar het apparaat dan naar de muziek. Ik probeerde voor te stellen wat zo'n scan nou precies met je doen. Nadat het afgelopen was, sprak ik nog even met de assistent. Hij las op mijn doorverwijzingsbrief dat ik duursporter ben en vroeg wat ik nou precies deed. Ik vertelde dat ik aan ultralopen doe. Hij liep zelf marathons en kende het begrip ultralopen. Hij begrijpt dus hoe het is om niet te lopen. We hadden nog een tijdje over wat hij heeft gelopen en wat ik liep. Hij wenste mij succes en ik kon weer gaan.

Een dag na de MRI kon ik terecht bij Topfysio in Sneek. Topfysio is vooral gespecialiseerd in algemene fysiotherapie, sportfysiotherapie, acupunctuur en dry needling. Sinds een paar maanden werkt Carmen daar die ik ontmoet hebt tijdens de BMUT. Zij heeft mij ook behandeld toen ik na die tijd geblesseerd was aan mijn voet. Hier heb ik voor het eerst kennis gemaakt met de methode Dry Needling. Ik ging op de behandeltafel liggen op mijn buik en Carmen inspecteerde mijn kuiten en hamstring. 'Nou ik kan hier wel een huis op bouwen, wat een fundament is dit!' Mijn kuiten en spieren zaten zo vast en er was zoveel spanning erop dat het uitwerking had op de aanhechtingen in oa de.... knieholte. 'Waarschijnlijk is dat de oorzaak.' Het zat allemaal zo vast dat Carmen niet wist waar ze moest beginnen. Het begin werd gemaakt in de kuit.

De dry needling behandeling voelde niet pijnlijk aan. Althans niet bij mij dan. Sommige mensen zijn als de dood voor naalden, zoals Richard. Voor hun is Dry Needling geen optie. Ik merkte het resultaat al na één behandeling. Die dag erop liep ik voor het eerst in 5 weken tijd pijnloos mijn training. Het was nog wel voelbaar, maar niet meer pijnijk. Intussen ben ik nog steeds onder behandeling, want er moet nog veel gebeuren vindt Carmen.

De uitslag van de MRI kreeg ik pas na de 60 van Texel. Ik wist na één behandeling dat ik fit genoeg zou zijn voor Texel. Ik werd niets wijzer van de uitslag van de MRI. Wat ik eigenlijk ook had verwacht, aangezien mijn klachten afnamen nadat ik onder behandeling was bij Topfysio. De arts zat een beetje met zijn handen in zijn haar, omdat hij ook niet meer goed wist wat hij hiermee moest. Ik vertelde dat ik intussen onder behandeling was in Sneek en hij zei dat ik dat gewoon moest blijven doen. We gaven elkaar een hand. Ik bedankte hem voor de moeite en hij mij omdat hij weer een specialist kende om eventueel doorverwijzingen te doen.

Voorheen ging ik regelmatig naar de Shiatsu-therapeut om mijn benen te onderhouden of als ik een zware trainingsweek of wedstrijd achter de rug had. Nu ga ik wekelijks naar Topfysio, omdat Dry Needling heel veel resultaat bij mij heeft. Beide geneeswijzen vind ik goed, maar ik vind dry needling beter bij mij passen. Sommige lopers hebben geen massage of dat soort dingen nodig. Ik ben erachter gekomen dat ik het wél nodig heb. Gelukkig heb ik een praktijk gevonden die begrijpt wat ik doe en dat ik dat wil blijven doen. Dat is namelijk blijven lopen.